PAUL KRAUSE

Wie is Paul Krause?

Door deze blog te lezen ga je vanzelf ontdekken wie Paul Krause is.

Paul Krause is al enige tijd een Facebookvriend van mij en beschreef de laatste drie dagen behoorlijk wat heftige emoties van zichzelf, het ging eerst enorm de diepte in en toen enorm de hoogte in, WoW!

Herkenbaar voor jou? Of misschien zit je er zelf nog middenin in?

Het gedachtegoed van Paul Krause wilde ik (Dienie Kars, blogger) graag met jullie delen. In het verleden heb ik hem al eens moed ingepraat, omdat hij zelfmoord wilde plegen.

Op 01-05-2022 schreef Paul Krause:

Lang getwijfeld om hier weer eens een paar zinnen te schrijven.

Mijn account een tijd geleden bewust helemaal leeg getrokken, staat nu ook al een tijd niet meer op openbaar, slechts alleen nog 'voor vrienden'. Ik wist gewoon niet meer wat ik aan moest met al die nieuwe volgers, mensen die ik totaal niet ken, maar dan wel al hun posts voorbij zien komen, inclusief alle wereld ellende. Het ging me duizelen en werd me even allemaal teveel. Eerst, terwijl je net in Portugal bent aangekomen, onverwacht terug naar NL moeten voor een spoed darmoperatie, daarna weer terug naar het zuiden, als cadeautje zes weken motorpech en daardoor nergens heen kunnen, en vervolgens meer dan anderhalve maand vrijwel alleen maar onafgebroken regen, in Portugal notabene, en dan helemaal in je eentje leven op nog geen twaalf vierkante meter deed mijn gemoedstoestand ook al niet veel goeds. Alle life-shit kwam daardoor gevoelsmatig naar de oppervlakte, er was geen ontkomen aan. Verdriet, verdriet, verdriet, gemis, eenzaamheid, lusteloosheid, een gevoel van totale doelloosheid, tot aan helemaal de weg kwijt zijn, 'niet meer willen' en geen enkele energie. Behalve dan de energie om non stop geweldig depressief te zijn en weg te duiken voor het leven zelf. Iets waar je natuurlijk nooit omheen kan, of weg voor kan vluchten, want het komt altijd weer terug, right in your face. Inclusief emmers met tranen die je achter je ogen kan voelen branden, maar nevernooit willen gaan stromen. Story of my life. Dat wat vast zit, komt nooit los, en op een gegeven moment wordt alles zo zwaar en ondraaglijk, dan lazer je gewoon helemaal om. Of in mijn geval, verander je in een stenen beeld van een dood vogeltje, wat nog immer verwoede pogingen doet om weer te gaan vliegen, maar die verdomde spieren van je vleugels willen gewoon niet meer uitklappen, omdat alles versteend is. Vastzitten in je leven, je neverending proces, en jezelf. Ken je dat gevoel? Dat je de stekker niet meer in het stopcontact van je eigen leven krijgt, en zelfs niet eens meer weet waar die stekker is? Al 8 jaar zit ik nu muurvast, vanaf het moment, die ene bizarre alles-veranderende dag in mijn leven, het meest traumatische wat ik ooit heb meegemaakt, dat een crazy ex vond dat ik geen recht meer had om mijn enige kind te zien, en zonder opgave van redenen mijn vaderschap van mij heeft afgenomen. Dat kwam tegelijkertijd met een reuze burnout, waardoor ik mijn goedlopende praktijk met alleen maar tevreden en complimenteuze klanten noodgedwongen moest beëindigen. Sindsdien heb ik nooit meer de weg in mijn leven teruggevonden, tot op de dag van vandaag. Daar waar ik ooit 12 jaar lang een succesvol bedrijf had in de kunstsector, met meer dan 300 vaste klanten, en daarna mijzelf omgeschoold in de psychologie tot procesbegeleider van anderen, en jarenlang een goedlopende praktijk gehad, komt er nu al 8 jaar helemaal niets meer uit mij. Wel weten wat je kan, wat je talenten zijn, en waarvoor je hier gekomen bent, maar het er gewoon niet meer uit krijgen. Niets meer om naar de mensen te mogen brengen, niets meer om anderen mee te kunnen helpen, hen te verlichten, hen iets moois te geven, en daarmee ook jezelf iets moois te geven. Als dat te lang doorgaat, ga je eraan kapot. Daarom ben ik nu al zo lang een dood vogeltje. En dan heb ik het nog niet over de huidige toestand in de wereld, als ik dat er ook nog ten volle bovenop stapel, en tot mij laat komen, ja, dan snap ik wel dat ik 's avonds vaak een verzoekje naar boven doe doe om de volgende ochtend alsjeblieft niet meer wakker te hoeven worden. Mijn levensbestemming kenmerkt zich in andere mensen bij te staan in het lange proces van zichzelf te helen. Dat is mijn werk, daar ben ik voor opgeleid, in vele werkvormen, en daar ben ik ook goed in. Probleem is alleen dat ik dit werk niet kan doen, en ook niet wil doen, vanuit principieel ethisch moraliteitsbesef, zolang ik zelf mijn eigen leven niet meer kan aanslingeren en mijn eigen levenspad niet meer zie. Ik wil geen lamme zijn die de blinde begeleid. En zo zou het nu zeker wel voelen, als ik weer 'iets' zou gaan doen binnen mijn werkveld. Dus doe ik nu al die jaren al compleet 'numb' geslagen helemaal niets. Slechts een beetje dom en doelloos rondtrekken om maar niet steeds op dezelfde plek te hoeven zijn, en rond te kunnen blijven rijden om de onrust in je donder en alle pijn en ellende maar niet te voelen. Iets wat natuurlijk een complete illusie is, want je voelt het al die tijd, en misschien zelfs wel des te meer. M'n YouTube kanaal heb ik ook even leeg gemaakt. Heeft niet zo veel zin een kanaal te hebben als je niets post, omdat je gewoon de vreugde en de levensenergie niet meer hebt om een camera te pakken, laat staan wekenlang met het monteren van opnames bezig te zijn. Ik ben al lang blij dat ik nog een allerlaatste restje energie heb om boodschappen te doen zodat ik nog kan eten, en de noodzakelijke dingen te doen die je er tegen beschermen niet in de schulden te komen en af te glijden naar het bestaan van een arme straatzwerver die niet meer weet wie hij zelf is. Alhoewel ik mijzelf wel vaak zo voel. Een zwervende zigeuner die geen idee meer heeft waar hij naartoe moet gaan, of waarom. Soms denk je, omdat je leeft- en van binnen voelt als een soort zombie die zijn GPS kwijt is, dat je door alles zo langzamerhand gek geworden bent, maar dan kijk je even naar de mensenwereld daarbuiten, en zie je pas echt een een compleet gekkenhuis in actie. Hoe relativerend. Maar niet heus.

Ik blijf alleen nog maar overeind en nog enigszins zelfstandig ademend, bij het idee dat uiteindelijk alles veranderd. Ook mijn ogenschijnlijk onveranderlijke down-spiral situatie, ook al duurt deze nu al 8 jaar lang. Hoe mooi zou het zijn, als de zon die ik vanavond weer in de oceaan achter mij zag wegzakken, ooit weer actief in mijn eigen leven zou gaan stralen? Alles op zijn plek zou gaan vallen, en ik dan eindelijk eens, na een heel leven geleefd te hebben, in mijn eigen leven zou mogen gaan landen?

Op 02-05-2022 schreef Paul Krause:

Dank aan hen die allen reageerden op mijn vorige post.

Raakt me, heb het allemaal gelezen, maar heb helaas niet de energie om op al die reacties te reageren. Mea culpa. Aan hen die mij allerhande goedbedoelde 'helpers' tips en adviezen mee wilden geven in mijn actuele levensdilemma's, doe dit, denk hier eens aan, heb je dat al eens geprobeerd, misschien kan dit je helpen etc., weet dat ik in mijn leven alles al veelvuldig heb geprobeerd wat je maar kan bedenken en zelf qua de werking van de menselijke psychologie degelijk geschoold en onderlegd ben, dus al die kennis wel in huis heb. Je kan water vol pijn echter niet weg laten lopen, als er nog een stop in de wasbak vast zit. Ik stel hier ondanks dit feit in mijn posts echter nadrukkelijk geen hulpvraag. Ik deel hier slechts wat er in mij omgaat omdat dat er kennelijk in geschreven zinnen uit moet. Don't ask me why. Misschien hebben anderen die het ook moeilijk hebben er iets aan te weten dat ze hier niet alleen in staan. Niet dat het iets aan mijn situatie veranderd, of mij beter doet voelen, ik volg slechts de stuwingen die door mij heen gaan en geef daar uiting aan.Levenslange steeds maar weer terugkerende chronische traumatische oorzaak-gevolg depressie is gewoon een om je nek getrokken tie-rib, die langzaam door de tijd steeds strakker wordt aangetrokken, tot er geen enkel leven meer uit je komt. In mijn geval toont zich dat vooral in het feit dat niets je meer blij kan maken, en ook helemaal niets je meer interesseert. Ik kan met gemak een hele week of langer in dezelfde oude versleten kleren vol gaten en scheuren lopen, want nieuwe kleding of schoenen koop ik nooit, mijzelf douchen doe ik al jaren niet meer, kost me teveel energie. Mijzelf af en toe schoonmaken doe ik met baby lotion doekjes, lekker makkelijk, schone kleding doe ik pas aan als ik zelf vind dat ik ben gaan stinken. Ik leef toch alleen, who gives a fuck. Tanden poetsen kan ik met gemak een maand overslaan, ik kan met dito gemak een hele week mijn reishut met alle gordijnen dicht niet meer uitkomen, ook al is het buiten prachtig stralend weer, waar ik pas naar buiten ga als ik werkelijk helemaal niets meer te eten in huis heb. Eten koken vind ik heel veel gedoe, iets lekkers maken lukt ook al heel lang niet meer, ik eet gewoon op wat op mijn bord ligt, ook al is het mislukt en niet te vreten. Alles is mij totaal onverschillig. Meervoudige verslavingen overheersen. De vlucht weg uit de ellende. Regelmatig neem ik een joint om de pijnen en de doelloosheid van het leven niet meer te voelen. Dan land ik in mijzelf, en komt er een hele berg geestelijke energie en creativiteit omhoog. Enorme geestelijke inspiratie, en de meest schitterende ideeën en plannen komen dan op, echt heel hoopgevend, om er dan vervolgens, als je weer bent geland in 'de gewone wereld' helemaal niets mee te doen. Omdat het je dan allemaal weer teveel energie kost, gewoon niet meer op kan brengen wat het leven van je vraagt. Hoe multi getalenteerd je dan ook bent.

Het is ondraaglijk, je wilt weg, verdwijnen van de Aarde, back to where you came from, naar een dimensie zonder pijn en verdriet. Zo ben ik de laatste tijd vol bewust zo'n 30 sigaretten per dag aan het roken. Ik vind het vreselijk goor, maar op het pakje staat dat je er van dood gaat, en dat klopt ook, want ik ben een van mijn beste vrienden, een stevige roker, ooit verloren aan longkanker. Dood voor z'n 45e, vrouw en kind achterlatende. Zo hoop ik spoedig longkanker te krijgen, dan hoef ik ook geen enkele behandeling in het ziekenhuis, slechts palliatieve zorg, een berg pijnstillers, op naar een spoedige pijnloze dood. Dat vind ik een fijnere oplossing dan van een flat springen, voor een trein, een kogel door je kop schieten of jezelf verhangen. Moet iemand daarna toch allemaal weer opruimen, en dat wil ik niemand aandoen. Het inmiddels jaren roken heeft ook mijn tanden helemaal geel en groen gemaakt, dat maakt je een stuk minder aantrekkelijk, en dat scheelt ook weer in vrouwelijke aandacht, met de garantie dat je ook nooit meer een relatie zult hebben, met al het oneindige drama wat daar gegarandeerd weer bij om de hoek komt kijken. Hoe rustgevend. Relaties waar je eerder altijd gegarandeerd een vrouw met een berg onverwerkte trauma's aantrok, omdat je zelf ook een wandelende berg met trauma's bleek te zijn. Wat een heerlijk recept was dat, zo enorm van kunnen genieten.En denk niet dat ik voor al mijn problemen nooit hulp heb gezocht. Ik heb vele huisartsen versleten, en allen wimpelden ze mij in mijn dringende verzoek om hulp stuk voor stuk af 'omdat er lange wachtlijsten zijn'. Heb mijn huisarts om die reden wel eens confronterend gevraagd: 'Dus je wilt eigenlijk dat ik liever nu maar meteen van een flat af spring?' Toen ik na hard op de tafel slaan ooit uiteindelijk wel werd doorverwezen naar de GGZ 'Speciaal', werd ik na 2 lange telefonische voorgesprekken met de psychiater van anderhalf uur, en 7 'behandelingen' verder door de psycholoog nog niet geholpen, steeds maar voorgehouden dat 'bij het volgende bezoek de behandelingen echt zouden gaan starten'. Na 7 bezoeken en dik twee maanden verder met mijn 'spoedgeval' van het kastje naar de muur te zijn gestuurd, nog steeds geen therapie gestart, maar wel een declaratie van 700 euro aan mijn zorgverzekeraar onder ogen te hebben gekregen, dacht ik, jullie geldwolven kunnen allemaal de boom in, zoek het maar uit. En ooit, lang geleden, kreeg ik anti depressiva voorgeschreven, nou dat was me wat, kreeg daar hele heftige bad trips van, waarna ik dat hele pak pillen in de eerste de beste prullenbak op straat heb geflikkerd, dat nooit meer.Heb ook wel eens de gemeentelijke crisisdienst gebeld. Het gaat nu echt niet goed met mij. 'OK, binnen twee dagen komt er iemand bij u thuis persoonlijk langs voor een gesprek'. Een dag later kreeg ik per post een bevestiging dat er iemand langs zou komen. Vervolgens is er nooit iemand langsgekomen. Toen dacht ik hetzelfde, zoek het allemaal maar uit, ik doe het allemaal zelf wel. Een half jaar later kreeg ik wederom een brief van die crisisdienst. 'Onze excuses dat we niets meer van ons hebben laten horen, er is destijds iets fout gegaan, gaat het nu wel iets beter met u? Nou niet dus. En dankjewel voor de geweldige hulp maar weer. En zo leef je in de ijdele hoop, na een leven lang hulp zoeken, honderden zelfhulpboeken lezen, familieopstellingen, regressietherapie, emdr, psychologen en orthomoleculaire artsen bezoeken, meer dan 200 individuele diep-therapeutische entheogene ceremonies met bewustzijnsverruimende 'helende' middelen, het kijken van honderden filmpjes van- en gesprekken met 'verlichte geesten', het volgen van meerdere dure opleidingen plus diploma's in de menselijke psychologie en wat al niet meer, dat er ooit verlossing gaat komen. Je kan echt niet zeggen dat je er niets aan gedaan hebt. Totdat je werkelijk alles kwijt bent geraakt, je al jaren niet meer kunt werken, geen huis meer hebt, geen life partner, geen familie die je steunt, maar je wel keihard laat vallen, geen inkomen, je kind en vaderschap van je afgenomen, geestelijk en lichamelijk ziek bent geworden, totaal niet meer kunt functioneren als waardig zelfstandig mens, en niets meer hebt, behalve een piepklein oud rijdend huisje op wielen, waar je eindeloos hopeloos en doelloos in rond rijdt, op zoek naar ooit ergens iets te gaan vinden wat je uit al deze miserè zou kunnen gaan verlossen.

Het is een soort klinisch dood zijn, terwijl je er tegelijkertijd volledig bewust van bent dat je nog wel ademt, echter in totale ongelukkigheid en heel veel pijn en verdriet, waarbij de mensen, zoals je ouders en je kind, waarvan je het zou mogen verwachten, het allemaal geen ene reet interesseert, dat je al jaren langzaam maar zeer zeker aan het sterven bent...

Op 03-05-2022 schreef Paul Krause:

"Oprechte dank voor alle steun en medeleven"

Wat woorden vooraf:

Ten tijde dat ik nog mijn praktijk voerde, nu een jaar of 8 geleden alweer, heb ik vele mensen bij mij over de vloer gehad die voor steun en heling aan mijn deur klopten. Gedurende die jaren waren dat al met al meer dan duizend mensen. Van alle leeftijden, rangen en standen. Omdat hetgeen ik toen zowel in 1:1 sessies als groepssessies aanbood niets anders dan de zwaarste hardcore diepte therapie was die je maar bedenken kan, binnen een atmosfeer van totale openheid en vrijheid, en de mensen ook meermaals bij mij terugkwamen, leerde ik velen van deze mensen in zeer korte tijd heel goed kennen. So close als maar zijn kan. Het verbaasde mij destijds dat ik in een mum van tijd voor een meer dan half jaar vooruit zat volgeboekt en velen van hen zelfs uit het buitenland naar mij toe kwamen, sommigen zelfs met de auto een paar dagen rijden helemaal uit Tsjechië. En dat allemaal voor een intense sessie van max. 16 uur per keer, en dan weer terug naar huis. Velen van hen heb ik daarbij in totale overgave compleet leeg huilend, of juist in extase door vreugdetranen overwhelmed in mijn armen gehad. Van therapeuten, topsporters, gepensioneerde F16 vliegers, artiesten, islamitische vrouwen, mensen met weinig geld, tot miljonairs aan toe, waaronder zelfs een aantal BN'ers. Wat ik al die mensen doorgaans in de kern meegaf is dat werkelijk alles eruit moet, en je niets aan stiekem verhulde pijnen en emoties moet binnenhouden. Voor niemand niet, in totale openheid, eerlijkheid en schaamteloosheid. It works. It liberates your soul. You will be seen and heard.Voor hen die mijn vorige posts hebben gelezen aangaande mijn eigen huidige levensdilemma's kan dit therapeutische levensmotto mijn woorden en geschreven emotionele outbursts in perspectief plaatsen en begrijpelijker maken. I don't hold back. Ik ben de schaamte voorbij. Wat ik voel en ervaar is wat ik voel en ervaar. Pijn is pijn, verdriet is verdriet, en die kan je systeem alleen maar verlaten als je deze extern maakt. Het gaat er daarbij in de kern om dat je je er niet meer voor schaamt om gewoon mens te zijn, met alles wat daarbij komt kijken. Want zodra je je normale mens-zijn in onbewustzijn gaat afschermen naar de buitenwereld, raak je verder en verder verwijderd van je menselijke puurheid. En laat het nu juist dát zijn, waar je vanuit een heel diep oerverlangen naartoe wilt. Omdat je niets minder verdiend dan dat.Hoewel sommigen de wijze waarop ik verkies mijn interne emotionele belevingswereld in geschreven zinnen extern te maken als een tikje dramatisch of zelfs theatraal ervaren, bewijst de effectiviteit plus outcome van dit levensmotto mij zich elke keer weer. Er is daar in de buitenwereld veel meer liefde dan je denkt. Er zijn veel meer gelijkgezinden die hetzelfde doormaken of ooit hebben moeten doormaken als jij, dan je denkt. Door het naar buiten te gooien, het voor anderen zichtbaar te maken, raak je je medemensen in hun eigen mens zijn, wat zich naar jou in synchroniciteit zal doen terug reflecteren in herkenning, medeleven, steun, begrip, compassie en medemenselijke liefde. Je zult daarbij gaan ervaren dat er tevens veel meer mensen zijn die het heel goed met jou voorhebben, dan je ooit had kunnen dromen. Gedurende mijn hele leven heb ik nooit mijn rust kunnen vinden. Ik heb zeker meer dan 30 keer moeten verhuizen omdat ik keer op keer tegen de pure pech en tegenslag aanliep te maken te krijgen met buren die hele gekke, nare, verstorende, pestende, psychotische, cultuurvreemde of onwettige dingen deden. Dat heeft mij altijd een gevoel gegeven van door het leven zelf opgejaagd te worden, en daardoor nooit ergens op een vaste plek voor mijzelf op Aarde hebben kunnen landen. Het put je uit, het breekt je, en doet je geloof dat dit ooit goed zal komen volledig verdwijnen. Ook daar kan je uiteindelijk zeer depressief van worden, omdat het levensgeluk niet voor jou lijkt te zijn weggelegd. Zo ging het in mijn leven van een kast van een huis met 200m2 leefoppervlak naast een hele grote vrijstaande eigen studio plus een zeer goed gevulde spaarrekening naar een 26 jaar oud campertje met een leefoppervlakte van nog geen 12m2 en al mijn levenslange gespaarde vermogen en pensioenreserve noodgedwongen jarenlang moeten opsouperen door volledig knockout geslagen zijn. Het was een levenslange uitputtingsslag, tot aan het punt waarop je letterlijk levensmoe bent geworden, en het leven helemaal niet meer ziet zitten. Maar het toonde mij uiteindelijk dat hulp kan komen uit een hoek waar je het nooit verwacht had. Waar vele psychiaters, psychologen en huisartsen mij niet konden of wilden helpen, nog daadwerkelijk begrepen, bleken er mensen te zijn die ik feitelijk nauwelijks kende, en wél over deze vermogens bleken te beschikken. Naar mij uitreikten, mijn verhaal goed gehoord hebbende, en mij als familie wilden helpen, omarmen en ondersteunen. Iets wat mij tot op de dag van vandaag diep heeft ontroerd. Want hoe bijzonder is het, te mogen ervaren dat er mensen zijn die kennelijk heel veel om jou geven, al jouw inspanningen en creaties op waarde weten te schatten en blijken te waarderen, terwijl je ze nog nooit, of misschien hooguit één of twee keer hebt ontmoet? Jou kennelijk willen geven, wat jouw eigen ouders en al die psychologische no-no's, jou nooit hebben kunnen geven?Het is precies dit, wat ik nu meemaak, en er naar mij toe wil stromen, dat ik hartverwarmende uitnodigingen van mensen krijg om mij met hun gedachtegoed, levenspad, levensvisie, mens zijn en plek om samen te kunnen zijn- en leven te gaan verenigen, waarbij dit nooit zou zijn gebeurd, als ik al mijn levensleed en menselijkheid nooit aan de buitenwereld had getoond.Bij deze spreek ik dan ook mijn oprechte dank uit aan allen die op mijn recente onversneden posts in steun, bekrachtiging, geloof, vertrouwen en medeleven hebben gereageerd, en mij hebben laten weten dat ze mij zien én horen, in al mijn mens zijn.Het heeft mij diep ontroerd. Ik ben niet alleen, en er is wel degelijk nog heel veel medemenselijke liefde in deze wereld.Mijn astrologische levensprognose vertelde mij al heel lang geleden dat mijn leven een lange zware tocht van veel verhuizen, tegenslag en heel veel onrust zou worden, maar dat ik ergens 'op middelbare leeftijd', dan toch eindelijk, zou mogen gaan landen op een plek waar ik volledig mag zijn wie ik ben en mag gaan doen waar ik goed in ben. Anderen dat gaan gaan geven, wat ik al een heel leven lang in onbegrensdheid met mij meedraag:

Medemenselijke liefde en de door het leven ingegoten gave om anderen te mogen helpen zichzelf te bevrijden van alles wat hen tegenhield om niets minder dan hun pure zelf te mogen zijn...

Bring it on.

Paul Krause schreef op 28-04-2022 bij de onderstaande gemaakte foto:

Blessings from the universe

Reacties op het bovenstaande bericht

"Je raakt m'n hart...

M'n ziel...

Tranen komen spontaan bij mij om zoveel puurheid te mogen lezen van een werkelijk prachtige ziel als jij... Kwetsbaarheid en kracht verenigd in een. Ik hoop vurig dat je je weg vind in dit leven... Om jezelf... Om je kostbare inzichten te kunnen blijven delen... Om de Liefde in al z'n vormen te ontmoeten die je verdient.."

"Alles is voorbestemd Paul Krause en alleen de sterkste onder ons krijgen helaas de meeste tegenslagen. De sterken hebben een doel te volbrengen. maar hetgeen we voor anderen doen zal uiteindelijk ook terugkomen op ons eigen pad. Goed dat je de dingen deelt. je staat niet alleen."

"Pffff... Kippenvel. Je weet het weer prachtig te verwoorden. Zomaar één van jouw unieke Gifts. En zolang er zoveel moois uit je pen kan stromen, zo stroomt het vooralsnog in jóu. In jouw ziel. In de kern van het mooie pure wezen dat je bent. Blijf dat alsjeblieft doen. Dat 'alleen' al is waarvoor jij hier op deze aardkloot ronddoolt ."

"Oh man, je raakt me. Alweer."

"Ik volg je al een aantal jaren, lees de ups en downs van je belevingswereld die je zo prachtig weet te verwoorden en te tonen. Het is heel fijn om te lezen, vaak ook herkenning van het een en ander. Wat jou volgens mij kenmerkt is jouw innerlijke kracht die steeds weer naar boven komt. Die is sterk, gevormd door je ervaringen in het leven. En dat is ook waar je mensen mee bereikt. Veel liefs in je proces van nu."

"Wat ik zo gaaf vind aan jou is dat je dit hier zo openlijk deelt. Dat zou ik ook wel willen, maar het blokkeert hier en blijf ik daarom eventjes om te kijken en wat lulligs of minder lulligs te delen. Wat mij wel bevredigt is het schrijven op de PC, zonder hapering achter elkaar doorgaan. Mijn 1e boek heb ik al laten drukken en een aantal zijn verkocht - mijn gekke, totaal verdwaasde levensverhaal gelardeerd met wat zelfgemaakte werkjes. Het is een taboe om je ziel en zaligheid bloot te geven, maar wat dapper dat jij dat hier doet. Daarvoor ben ik je zeer erkentelijk."

Zelf schreef ik (Dienie Kars) onder dit bericht het volgende:

"Denk regelmatig aan jou, ook als ik niet op Facebook zit. Mooi dat je dit nu schrijft, onze Gedachtekracht werkt, ook op afstand."

Paul Krause schreef:

"Bij deze spreek ik dan ook mijn oprechte dank uit aan allen die op mijn recente onversneden posts in steun, bekrachtiging, geloof, vertrouwen en medeleven hebben gereageerd, en mij hebben laten weten dat ze mij zien én horen, in al mijn mens zijn.Het heeft mij diep ontroerd. Ik ben niet alleen, en er is wel degelijk nog heel veel medemenselijke liefde in deze wereld." "

Op 04-05-2022 schreef Paul Krause:

De absolute totale schijnheiligheid van de dodenherdenking

Hoe bizar is het, dat een hele Dam vol staat met 'gewetensvolle' mensen die alle doden herdenken die in oorlogen zijn gevallen, terwijl de Minister President namens het hele kabinet zojuist besloten heeft om meer- en zwaardere wapens naar Oekraïne te gaan sturen, om aldaar, met die wapens, vol in een oorlog te gaan participeren, en met die wapens niets anders te gaan doen dan Mensen doden. Ach nee, natuurlijk, sorry, dat had ik even over het hoofd gezien, het zijn maar Russische soldaten, de onderdanige werknemers van de grote ploertige vijand. De grote vijand die bestreden dient te worden, volledig te worden uitgeschakeld en geëlimineerd. Dan is het goed, dan mag het wel. Want Russische soldaten zijn geen mensen, die hebben ook geen familie, geen vrouw en geen kinderen, en als je die doodschiet dan is dat helemaal niet erg. In dat geval zijn de mensen die jij vol bewust een kogel door hun donder schiet natuurlijk ook helemaal geen slachtoffers. En omdat het geen slachtoffers zijn, hoef je deze nadien ook niet te herdenken, lekker makkelijk. Want het waren tenslotte geen mensen, maar niets anders dan vervelende kakkerlakken die op een hele nare manier jouw eigenbelangen in de weg zaten.

Dit is de mensenwereld van nu. Een leuke theatrale 'herdenking' opvoeren aan de voorkant, en aan de achterkant zelf de duivelse gruwel zijn waarover jij in je mooie speeches wenst te orakelen van 'dat alsjeblieft nooit weer'.

De mens is anno 2022 nog immer een totaal blind en oerdom wezen, welke als puntje bij paaltje komt, niets anders kan dan in uiterste primitiefheid in blinde woede reageren vanuit de lage hersenstam van haar reptielenbrein.

In het leven voltrekt zich alles, maar dan ook alles, helemaal niets uitgezonderd, via de onbreekbare natuurwetten van oorzaak en gevolg.

Als jij vanuit eigenbelangen en je eigen stiekeme plannetjes om een heel groot Europees rijk te willen gaan stichten een agressor wenst uit te schakelen in een conflict tussen twee landen, vele duizenden kilometers verderop, dan word jij zelf onderdeel van dat conflict. Als jij vervolgens olie op het vuur gaat gooien door wapens te gaan sturen, met geen enkele andere bedoeling dan met die wapens mensen te doden, dan ben jij zelf net zo'n kwade agressor geworden als die kwade agressor welke jij wenst uit te schakelen.

Dan ben jij zelf de de mede-aanjager van oog om oog en tand om tand geworden. Mede aanjager van haat, wraak en vergelding. Mede aanjager van oorlog, dood, verderf, vernietiging en heel veel oorlogsslachtoffers die het leven moesten laten. Omdat jij zonodig zonder enig menselijk geweten andere mensen wenste te doden, exact gelijk die kwade vijand aan de andere kant.

Een agressor aan de andere kant die nadrukkelijk tegen jou heeft gezegd: Bemoei je er niet mee, hou je erbuiten, en stop met het sturen van steeds meer en zwaardere wapens mijn kant op. Doe je dat wel, zal ik dat niet tolereren en hard terugslaan, dus wees gewaarschuwd.

En zo blijft dit oorzaak-gevolg patroon zich maar herhalen en daarmee het conflict steeds groter maken en verder doen escaleren, omdat mensen zijn vervallen in blind rage, in compleet verblind, hersenloos, oerprimitief holbewoners gedrag.

Vanuit zelfverhevenheid en arrogantie denken dat je onverslaanbaar en onoverwinnelijk bent, gelijk Ceasar, Napoleon en Hitler dit dachten, tegen een agressor die de allermodernste kernwapens heeft, welke zich in de lucht kunnen afsplitsen in tien aparte kernkoppen tegelijk, en daarmee een land zo groot als heel Frankrijk in één strike kapot kunnen bombarderen, is daarmee een toekomstige dodenherdenking van tientallen miljoenen oorlogsslachtoffers garanderen. Het en masse gaan sterven van jouw eigen volk garanderen.

Soldaten, mitrailleurs, tanks, gevechtsvliegtuigen en kernwapens zijn geen gereedschappen 'om de vrede te bewaken en te garanderen'. Het zijn gereedschappen tot grootschalige genocide, welke uiteindelijk gebruikt zullen gaan worden. Nagasaki en Hiroshima hebben dit in de geschiedenis bewezen. Grootschalige volbewust geplande massamoord is geen natuurverschijnsel. Het gebeurd om maar één reden: Een ernstig gebrek aan intelligentie, een ernstig gebrek aan het begrijpen van de werking van de natuurwetten van oorzaak en gevolg. Het niet kunnen overzien van de uiteindelijke gevolgen en consequenties van je eigen daden, middels die andere mens te ontmenselijken en als niets anders meer te zien dan een object wat hoe dan ook moet worden vernietigd.

Waar primitieve blinde woede verschijnt, zal intelligentie plus alle wijsheid verdwijnen. Waar intelligentie plus wijsheid is verdwenen, is men zichzelf niet meer, en ziet- en weet men niet meer wat men zelf aanricht.

Dit is de enige reden en verklaring voor het bestaan van het fenomeen 'dodenherdenking'.

Werkelijk intelligente wezens hebben geen dodenherdenkingen meer nodig, omdat ze hebben doorzien wat het werkelijk was, wat tot al deze doden heeft geleid.

Zolang men niet doorziet hoe de wetten van oorzaak en gevolg werken, en men blijft vervallen in dezelfde oerprimitieve gedragspatronen.

Kan je blijven herdenken tot je een ons weegt.

En zullen deze herdenkingen nooit stoppen.

Geschreven door Paul Krause.

Bye for Now ❤️

Dienie Kars

(Waarheidsvinder en Blogger)