We zijn elkaars spiegels want we zijn hier om te leren...

En we vragen elkaars hulp, we leren door confrontatie!

Wie verantwoordelijkheid neemt duikt zijn gevoel in en ontvangt de boodschap.

Wie wegloopt voor zijn gevoel ontloopt zijn verantwoordelijkheid naar zichzelf toe - en doet zich zelf te kort. Wie zijn verantwoordelijkheid ontloopt mist de boodschap en blijft met een rotgevoel achter. Een rotgevoel, dat we graag bij een ander dumpen en ongevraagd cadeau doen.

Daarna zijn wij er vanaf en willen er niets meer van weten.

WIE VASTLOOPT IS IN STAAT TE VERANDEREN.

EERDER NIET.

Daarom is de Weg naar binnen zo belangrijk ❤️

Onze leefomgeving traint ons om het voelen af te leren en onze pijn en verdriet af te wentelen op anderen en op destructieve gewoontes.

We laten anderen onze boosheid voelen. Zo straffen we een ander voor wat wij voelen.
We vallen elkaar "lastig" met onze boosheid omdat we zelf onze lasten niet kunnen dragen en dat liever een ander laten doen.

WE TONEN ANDEREN WAARAAN WIJ BLOOTGESTAAN HEBBEN.

Na jaren wordt het ons te veel en laten we anderen zien waaraan wij blootgestaan hebben.
Dat gebeurt in het groot (de VS tegen iedereen; hun legers vallen ieder land en iedereen aan; ze lokken uit, creëren een aanleiding tot oorlog en pikken land en bodemschatten in) en in het klein, tussen mensen onderling.

We vallen hard uit naar mensen die "toevallig" op ons pad komen, gewoon omdat ze er toevallig beschikbaar zijn.

Intimi voorop...

WE TONEN ANDEREN ONS VERDRIET EN ONZE PIJN VIA PROJECTIE EN OMDRAAIEN

Mijn buurman gooide eergisteren een baksteen op mij, niet alleen om zijn frustratie te uiten, maar vooral om mij letterlijk zijn pijn te laten voelen.

De ultieme schreeuw om aandacht:

"Help mij want ik overzie het niet. Ik zit ergens mee en kom er niet uit. Het is me te veel!"

Hij draaide het om. In plaats van te praten en te verzoeken om hulp, werd het hem te veel en overviel hem de impuls om kwaadaardig en destructief te worden.

In feite liet hij zien van jongs af aan "De Knuffel" te missen waarnaar hij als kind naarstig zocht en die hij nooit kreeg.

Zijn vader was emotioneel onbereikbaar en zelf stond hij in de kou, toonde de nacht erna mijn droom mij. De KOU waaraan hij heeft blootgestaan geeft hij zo door en is emotioneel van aard.

WE VRAGEN OM HULP DOOR AAN TE VALLEN

We vallen elkaar aan met verbaal geweld en (dreigen) met fysiek geweld.

In plaats van om de warmte te vragen, die men mist, belast men een ander met de kou waaraan men zelf heeft blootgestaan. Da's omdraaien.

Adequaat respons erop is daarom:

"Val mij niet lastig met jouw boosheid."

En:

"Je bent niet goed bij jouw hart."

WAT EEUWENLANG AAN DE GANG IS LEGGEN WIJ BIJ ÉÉN ANDER NEER.

Hoe kunnen we een ander straffen voor wat wij voelen? Wat voor zin of bestaansrechts heeft zulk gedrag?
Onderdrukking is al eeuwenlang aan de gang. We zijn allemaal slachtoffer. Hoe kunnen we dat bij één enkel individu neerleggen en daarbij zelf geen enkele verantwoordelijkheid nemen voor hoe we ons voelen? Waarom in die slachtoffer-rol blijven hangen?

Het toont Eigenbelang. Het toont het innerlijke gewonde kind dat geheeld wil worden.
Zolang wij daar niet in slagen, blijven wij ons kinderlijk en dus onvolwassen gedragen. Daar hebben we uiteindelijk een heel leven voor.

GEVOEL IS VERBODEN

Gevoel is verboden, verbannen, vermoord. De ziel die in ons leeft en ons doet voelen heeft geen enkele bestaansrecht. De arrogante houding van het verstand laat haar niet toe.

Zie daar de oorsprong van onze babylonische spraakverwarring: we zijn weggejaagd van ons gevoel.
Gevoel tonen is soft, vrouwen worden onderdrukt en homo's zijn fout. Oordeel en kou boven hartelijkheid en warmte. het is de doodsteek voor een samen-leving die daarom nu niet samenleeft.

SIGNALEN VAN BINNENUIT

De ziel geeft ons signalen; ze laat ons van binnenuit voelen dat er een boodschap is. Meeste mensen pakken zo'n cadeautje niet uit; alleen bij Sinterklaas en op onze verjaardag mag dat.

Het is als een telefoontje van onze ziel dat we negeren en niet opnemen. Hoe krijgen we dan ooit de boodschap te horen? Zo blijven we boos en verwordt Boodschap tot Boo'schap.

EVALUATIE VAN AFGELOPEN JAAR

Ik word op 15 maart achtenveertig en ik stuur dit als bericht aan ieder met wie ik het afgelopen jaar te maken heb gehad.

Sommigen grootmoedig, andere kleinzielig en een enkeling zwakzinnig. Ik ben meer dan veertig jaar boksbal geweest voor iedereen die zijn of haar eigen verdriet niet kon dragen en creatieve manieren toonde om te laten zien wat kou van eigen leefomgeving -ons kouwe kille kikkerlandje- vermag.

Waag het niet om mij te feliciteren en mij vervolgens een dolksteek te leveren; niemand is te vertrouwen zolang die niet bij zichzelf is. Men projecteert liever de eigen onvrede bij de ander. Men heeft geen provocatie nodig maar pakt of creëert zelf een gelegenheid om dat te doen. Ieder vol boosheid is gemakkelijk te provoceren.

EIGEN PARTNER WORDEN

Wie niet bij het gevoel is, zoekt een partner om de eigen lasten te dragen maar vergeet de belangrijkste partner: zichzelf.

Wij mensen hebben éérst ons eigen partner te worden.

Zolang we dat niet zijn, blijven we anderen lastig vallen om ons daarbij te helpen.

Hoe tegenstrijdig is het dan, dat we daarmee vechten en de ander als Schuldige aanwijzen van ons Grote Verdriet dat dateert uit (en refereert aan de kou uit) onze jeugd?

Iedereen heeft verdriet. Nou èn. We dienen te leren onze eigen lasten te dragen en zo onze eigen partner te worden.

Bron: Het lichaam liegt nooit - mensen wel